dinsdag 31 juli 2012

Joris is boos

Vandaag is het zover, we vertrekken naar het Amc.

Eerst de mri en morgen de eerste chemo.
We zien er tegenop, en dat merkt Joris.
Hij word niet heel vrolijk wakker, en dat blijft zo.
In de auto kan ik hem nog vermaken met een zelf gemaakte dvd van al zijn vriendjes en vriendinnentjes.

Maar zodra we het ziekenhuis binnen stappen is hij helemaal over zijn toeren.
Hij is boos en wil hier niet zijn, ik snap hem. En helemaal na de vervelende scan vorige week, vind hij het niet meer leuk. Vind het heel jammer dat het vorige week zo mis is gegaan, want voor de tijd was het geen probleem voor Joris en nu protesteerd hij uit volle macht.
Hij schreeuwd de hele wachtkamer bij elkaar, en ik krijg hem niet rustig. Ik snap hem heel goed,  maar mijn geduld word erg op de proef gesteld.

Ze lopen zoals gewoonlijk uit en na een uur zijn we aan de beurt, ook met het aanprikken is hij woedend en laat het niet toe. Als hij eindelijk slaapt en wij de kamer uitlopen zeg ik tegen Rick dat ik hem niet zo ken, en heel erg baal dat het vorige week zo mis is gegaan. Maar ook hier moet ik me bij neerleggen en het beste er van maken.
Hopen dat hij goed uit de narcose komt, helaas is dit niet het geval. Hij word wakker geprikt door een niet zo geduldige zuster, en daar is Joris het niet mee eens. We moeten hem de speen maar niet geven zegt ze want dan slaapt hij weer en we worden toch wel verzocht zo snel mogelijk de kamer te verlaten. Ik trek me er niks van aan en geef hem zijn speen, maar helaas is het al te laat. De zuster krijgt de speen naar haar kop en word verzocht door Joris om zelf de kamer te verlaten. Ze trekt zich er jammer genoeg niet veel van aan, en niet veel later staan we met nog een half slapend half woest kind op de gang.

Snel naar het Ronald Mac Donald huis, dan kan hij lekker verder slapen. Helaas denkt Joris daar anders over, hij is boos heel boos. Papa en mama kunnen niks goed doen, het doet mijn zo verdriet om Joris zo te zien. En mijn tranen vloeien, ook word Joris hier boos om. En mama mag ook niet huilen, dus ik hou hem alleen maar vast en zeg dat ik hem begrijp. Eindelijk na anderhalf uur word hij rustig, en papa en mama zijn kapot. We zeggen tegen elkaar als dit het begin al is, kunnen we de lol nog op.

Maar dan tijdens de koffie als zijn Talisa en Ron op visite zijn, komt onze Joris weer terug. Hij lacht en is zich erg aan het uitsloven, en ik geniet. Gelukkig liet hij zich nog even zien vandaag, en daar put ik weer moed uit. Het komt goed, ook dit kunnen we samen aan.....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten