En dan gaat de telefoon...

Een gezellig ochtend gehad met Joris, gewoon lekker met zijn vriendjes gespeeld en mama onbezorgd genoten.

En dan gaat de telefoon... Met de arts van het Amc klinkt er aan de andere kant van de telefoon, en daar sta ik vast genageld aan de grond. Ze heeft nog niks gezegd en ik weet al dat het niet goed is dat zij mij belt op een tijdstip dat we niet afgesproken hebben. En dan klinken de woorden het is niet goed met Joris, en ik zak door mijn benen en kan niks uitbrengen. Denk alleen niet nu, niet nu het juist zo goed gaat met Joris.
De waarde van de urine is niet goed, dit houdt in dat de tumor weer actief is. Nog steeds is het stil aan mijn kant, terwijl ik van binnen schreeuw, huil en scheld.
Ze zegt dat ze gelijk gaan beginnen met de behandeling, volgende week mibg scan en de week erop mri en starten met de eerste chemo.

En wat vind je er van word mij gevraagd aan de andere kant van de telefoon. Ik begin te stotteren en kom niet uit mijn woorden, zal ik je op een ander tijdstip weer bellen en ik verzamel alle kracht en zeg alleen ja.

Dan is het stil in huis en aan de andere kant van de telefoon, in mijn hoofd word er overuren gedraaid. En dan hoor ik opeens mama, ik kijk op en zie mijn bikkel voor mij staan.
Ik begin heel hard te huilen, en hij zegt ohoh mama en begint heel hard te lachen. Dit keer krijgt hij me niet zover dat ik mee lachen en alles vergeet.
Mijn kanjer moet naar bed, want voor de telefoon ging waren we daar mee bezig.
Met veel tranen en mama houd zoveel van jou leg ik hem in bed, hij geen benul waarom en ik wel.

En dan zeg ik tegen hem dat ik hem niet kan missen en dat we er samen voor gaan. Dat zijn ook de woorden van mij toen ik het voor het eerst hoorde. En zo voelt het ook, we beginnen weer van voor af aan. Weer die zware strijd voor dit kleine wezen, en dat gun ik hem zo niet.

Maar lieve Joris, mama kan je echt nog niet missen. En wij houden heel erg veel van jou, ook gaan we ons hier door heen slaan. En we worden er alleen maar sterker van...