De dag ervoor gebeld hoelaat Joris aan de beurt is voor de mri. Half elf word ons verteld. Niet echt een tijdstip waar we op hadden gehoopt. Hij kan s'ochtends niet meer eten, wil hem hier s'nacht ook niet voor wakker maken want hij eet dan toch niks en is alleen maar erg moe de volgende ochtend.
Dan twijfelen we nog even of we naar het ronald mac donald huis moeten gaan, om de file en stess om op tijd te komen te vermijden. Maar uiteindelijk besluiten we dit niet te doen, Joris slaapt toch het beste in zijn eigen bed.
We vertrekken op tijd en hebben bijna geen files, gelukkig maar want ik ben altijd zo gestressd of we wel op tijd komen. Eigenlijk nergens voor nodig want we moeten nog een half uur wachten voor we aan de beurt zijn. Joris word vast aangeprikt, en we kunnen weer wachten tot hij onder de mri kan. We zitten lekker in de hal te voetballen, en het valt me ineens op hoe groot en wijs hij is geworden. Hij krijgt dingen nu veel bewuster mee, we hebben van af het begin al alles aan hem verteld wat er ging gebeuren, ook al was hij hier nog te klein voor. En ook nooit gezegd dat iets niet pijn doet als het wel pijn gaat doen. En Joris pakt dit nu heel goed op, hij weet wat er staat te gebeuren en ook dat het niet leuk is maar hij weet ook dat papa en mama bij hem zijn en hem steunen door dik en dun. En daarom laat Joris alles meestal heel goed over zich heen gaan.
De laatste paar keren is Joris erg onrustig en boos uit de narcose gekomen, deze keer gaat het goed. We moeten dan wel een uur wachten voordat hij wakker word, maar hij is goed gemuts. En dat doet ons goed, dan ga je toch met een beter gevoel weg dan als hij heel erg boos is.
Dus de dag is goed verlopen, en nu toeleven naar donderdag.....De uitslag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten